Du som spøkar

Du spøkar om min kropp
Og trur eg takla det

Du spørkar om min personlighet
Og påstar eg skjønnar det

Du seier det du tenker
Og meinar det er tull

Men eg ser at din spøk er sannhet
Som du trur berre forsvinn

Det setter seg som lim
Som ikkje går vekk

Det er stikkete og klissete
Og sit fast i mitt hovud

Nokre vakre ord frå ein annan
Tek det ikkje bort

Du kan bønnfale meg om tilgiving
Men det hjelper ikkje meg

Tanken din er sett
Og det er og mitt sinn

Din spøk er no mitt syn
Som gjer meg slik eg er