IKKJE PÅ SAND!

Vi søker ein stad
for å byggja vår heim.
Oss gjeng te fots
i den bare og fine sand.
Frå bølgjene
kjennes det ein eim.
Finnar vi staden,
vert vi uhyre glade.
Vassar ut i vatnet,
iblant fiskenes gods,
og ser imot fjellet,
i retning mot horisonten rand.

Begge e vi psykiske uføre
men vi vil klara oss sjølv,
med å finna staden
for vårt raudmåla hus,
på ein fast og steinhard klippe.
Vi ser fjellet langt borte,
utan sola å støre.
Den skinner me både gull og sølv.
Nærmar oss så på stranda
verte no berre grus
Vi tar på oss skoa,
for mellom steinane å trippe.

Vi gjeng langs med sandstranda,
i retning av det stødige fjell,
for å sette foten på den faste
og solide grunn.
Ikkje bygg ditt hus på sand.
Ved fjellets steinende fot vil vi landa,
då e vi trygge og he alt på stell.
Steinen vi står på, e eit funn
vi e ikkje slitne, ikkje det grann.

No e vi fremme ved vår klippe, den utvalte
og tek den i augesyn.
Den e som laga for vårt formål te på å bygge
banken he gjeve oss tilsegn på lån,
i norske kronar,
som vi klarar å betena
når vi uføretrygdene saman talte.
Her får vi ein strålande utsikt imot by´n.
På fjellklippen e vi i huset båe to trygge.
Te oppfylging e dei verkeliggjort,
våre vonar.

Nå stend huset ferdig, og e raudmåla.
Eit lite hus for to uføre.
Vi kjenner oss glade,
og ser på huset med fryd.
Her ska vi skapa vår eigen harmoni.
Vi klarar oss utan i veggen å ha nåla.
For å få te noko, må ein tørre.
Ser på kvarandre,
nikker utan ein lyd.
Her ska det skapast ein familie,
som lever lykkelig.

Eg framsnakkar dei
som he mot
te å forsørgje seg sjølv.
Dei he initiativ og får det te
sjølv om dei e uføre.
Ryddar opp i sitt eige rot,
og i eigen hand tek dei skeia,
av sølv.
Ber om hjelp,
men andre dei akte,
og vil dei ikkje støre.

Ottar 23.05.2015